Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

Πρωταπριλιά

 Τα ψέμματα έχουν την τιμητική τους!


Είναι γνωστό σε μικρούς και μεγάλους ότι η ημέρα της 1ης Απριλίου δεν είναι μία ημέρα σαν όλες τις άλλες. Αντιθέτως είναι μία ημέρα που δικαιούμαστε να λέμε ΨΕΜΑΤΑ χωρίς να κινδυνεύουμε να παρεξηγηθούμε και να θεωρηθούμε ψεύτες! Βεβαίως, αν επιθυμούμε να τηρήσουμε και φέτος αυτό το τόσο αξιοπερίεργο έθιμο, θα πρέπει να είμαστε σίγουροι, ότι όλες τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου λέμε την ΑΛΗΘΕΙΑ... Το να μας λέει κάποιος την Αλήθεια, είναι η πιο διαδεδομένη απαίτηση που έχουμε από τους ανθρώπους τους οποίους συναναστρεφόμαστε. Είναι πολύ συχνό φαινόμενο η επαναλαμβανόμενη φράση «το μόνο που δεν μπορώ να ανεχτώ είναι το ψέμα», προσπαθώντας ταυτοχρόνως, να πείσουμε τον συνομιλητή μας ή ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό, ότι εμείς λέμε πάντα την αλήθεια. Για όλους αυτούς λοιπόν τους Ανθρώπους, που καθ' όλη την διάρκεια της ζωής τους λένε την «αλήθεια και μόνο την αλήθεια», έφτασε επιτέλους η ημέρα της Πρωταπριλιάς, κατά την διάρκεια της οποίας έχουν το δικαίωμα να πουν και ένα ψέμα!

Πώς προέκυψε όμως αυτή, η πολλές φορές άκρως διασκεδαστική συνήθεια;

Το έθιμο αυτό δεν είναι ελληνικό!

  Πρόκειται για μια συνήθεια που μας έρχεται από την Ευρώπη και υπάρχουν δύο τουλάχιστον εκδοχές για τον τρόπο που πρωτοεμφανίστηκε . Σύμφωνα με την πρώτη επίσημη εκδοχή, το να λέμε ψέματα την Πρωταπριλιά είναι μία συνήθεια που ξεκίνησε από τους Κέλτες, έναν λαό της βορειοδυτικής Ευρώπης.
Σύμφωνα με τον νόμο της εποχής, η εποχή που επιτρεπόταν το ψάρεμα, ξεκινούσε ακριβώς την Πρώτη ημέρα του Απριλίου. Καθώς οι Κέλτες ήταν εξαιρετικά ικανοί ψαράδες, περίμεναν με ανυπομονησία αυτήν την ημέρα και ξεκινούσαν από το πρωί, να πάνε για ψάρεμα. Επειδή όμως, στις αρχές Απριλίου, ο καιρός δεν ήταν ακόμα ο πλέον ευνοϊκός για μια καλή ψαριά, υπήρχαν πολλές περιπτώσεις που οι πολλοί ψαράδες επέστρεφαν στα σπίτια τους άπραγοι, χωρίς να έχουν καταφέρει να πιάσουν ούτε ένα ψάρι.
Όλοι μας γνωρίζουμε ακόμα και σήμερα, ότι τόσο στις συζητήσεις των ψαράδων, όσο και των κυνηγών, κυριαρχεί πάντοτε η υπερβολή, ως προς τα κατορθώματά τους στις αντίστοιχες ασχολίες. Έτσι λοιπόν, τα ΜΕΓΑΛΑ ΨΕΜΑΤΑ που ανταλλασσόταν μεταξύ των ψαράδων εκείνη την ημέρα, ως προς την ποσότητα της ψαριάς τους, δεν είχαν προηγούμενο.
Το αποτέλεσμα ήταν να καθιερωθεί η Πρωταπριλιά σαν την ημέρα εκείνη, που ο καθένας δικαιούται να πει όσα ψέματα θέλει! Υπάρχει όμως και μία δεύτερη εκδοχή η οποία διαθέτει περισσότερες πιθανότητες να είναι ιστορικά σωστή.

   Η δεύτερη ιστορία διαδραματίζεται στην Γαλλία του 16ου αιώνα.
Είναι γεγονός, ότι οι Γάλλοι δεν αναγνώριζαν την 1η Ιανουαρίου σαν την αρχή του έτους, όπως είχε καθιερωθεί διεθνώς. Θεωρούσαν ότι η ημέρα που έπρεπε να γιορτάζουμε το νέο έτος ήταν η 1η Απριλίου.
Ο Βασιλιάς Κάρολος ο ένατος, αποφάσισε το 1564 να εγκαταλείψει αυτήν την συνήθεια που απομόνωνε την Γαλλία από τα υπόλοιπα Ευρωπαϊκά κράτη και υιοθέτησε την κοινή τακτική όλης της υπόλοιπης Ευρώπης. Όπως είναι φυσικό, η αλλαγή ενός τέτοιου γεγονότος, δεν μπορεί να γίνει αμέσως εύκολα αποδεκτό από όλους τους πολίτες οι οποίοι πολλές φορές αρνούνται να εγκαταλείψουν τις παλιές τους συνήθειες. Υπήρξε λοιπόν μία μερίδα «αντιδραστικών» οι οποίοι συνέχισαν να γιορτάζουν την παλιά πλέον πρωτοχρονιά τους, την 1η Απριλίου.
Ταυτοχρόνως όμως, οι υπόλοιποι πολίτες που είχαν εναρμονιστεί με τα νέα δεδομένα, τους έστελναν πρωτοχρονιάτικα δώρα για να τους κοροϊδέψουν. Αυτή η περιπαικτική διάθεση, με το πέρασμα των χρόνων, μετατράπηκε σε ένα ευχάριστο έθιμο.
Το έθιμο αυτό, λόγω της ευχάριστης διάθεσης που αποπνέει, κατάφερε να κατακτήσει σταδιακά ολόκληρο τον κόσμο.
Δεν άργησε να κάνει την εμφάνισή του και στην Ελλάδα, αποκτώντας βεβαίως φανατικούς υποστηρικτές που βεβαίως υπάρχουν μέχρι και σήμερα. Στην περίπτωσή μας, η βασική ιδέα παρέμεινε η ίδια, κατάφερε όμως να αποκτήσει μία ελληνική χροιά.
Το έθιμο λοιπόν λέει, ότι την πρωταπριλιά, συνηθίζουμε να λέμε αθώα ψέματα με σκοπό να ξεγελάσουμε του ανθρώπους στους οποίους απευθυνόμαστε.
Σε πολλές περιοχές, πιστεύουν ακόμα πως όποιος καταφέρει να ξεγελάσει το θύμα του, θα έχει την τύχη με το μέρος του για όλη την υπόλοιπη χρονιά.
Σε άλλη περίπτωση πιστεύουν ότι θα έχει καλή σοδιά στις καλλιέργειες του ή ακόμα ότι αν τύχει να βρέξει την ημέρα της Πρωταπριλιάς, αυτό το βρόχινο νερό πρέπει να το μαζέψουμε διότι διαθέτει θεραπευτικές ιδιότητες...
Στις μέρες μας η Πρωταπριλιά εξακολουθεί να παραμένει εξαιρετικά δημοφιλής, όχι μόνο σε μικρούς και μεγάλους, αλλά ακόμα και από όργανα του επίσημου κράτους.

Πηγή :http://patrasevents.gr
 1. Ο ψεύτης βοσκός  

 είναι μια ιστορία που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για την ημέρα και αφού την ακούσουμε να συζητήσουμε : Πρέπει να λέμε   ψέμματα ή όχι;
Το ηλεκτρονικό βιβλίο ο ψεύτης βοσκός θα το βρείτε στο τελευταίο ράφι της βιβλιοθήκης .Ίσως θα πρέπει να επιλέξετε και τη γλώσσα. Πατήστε τον  παρακάτω σύνδεσμο. 


2. Η ιστορία του Πινόκιο
Ο Τζεπέτο ήταν ένας ξυλογλύπτης που ζούσε μόνος χωρίς παιδί. Έτσι αποφάσισε να δημιουργήσει μία μαριονέτα για να τον συντροφεύει στα γεράματα και σκέφτηκε να την ονομάσει Πινόκιο σαν πραγματικό αγόρι. Καθώς άρχισε να σκαλίζει το ξύλο, αυτό άρχισε να γελάει μαζί του προς έκπληξη του γέρου άντρα. Όταν ο Τζεπέτο ολοκλήρωνε το έργο του, η μαριονέτα τον κλώτσησε και το έσκασε. Ενώ ο Πινόκιο έτρεχε στον δρόμο, ένας αστυνόμος τον έπιασε για να τον σωφρονίσει. Αλλά περαστικοί πληροφόρησαν τον αστυνομικό ότι η μαριονέτα ανήκε στον γέρο-Τζεπέτο. Έτσι ο αστυνόμος συνέλαβε τον γέρο αντί του Πινόκιο.
Αργότερα ο Πινόκιο δυσαρεστημένος έπρεπε να μείνει μόνος στο σπίτι. Όταν πλάγιασε στο κρεβάτι του ένας γρύλλος που μιλούσε τον συμβούλεψε να ακούει τον πατέρα του, για να μην τον βρούνε συμφορές και το μετανιώσει, αλλά ο Πινόκιο τον αγνόησε. Ύστερα πείνασε και προσπάθησε να φάει ένα αβγό το οποίο εκκολάφτηκε και το πουλάκι πέταξε μακριά. Τότε ο Πινόκιο κοιμήθηκε δίπλα στη φωτιά και όταν ο Τζεπέτο γύρισε σπίτι είδε τα πόδια του Πινόκιο να καίγονται. Τάισε αχλάδια τον Πινόκιο ο οποίος διαμαρτυρόταν πως δεν του άρεσαν τα φλούδια, ζητώντας από τον γέρο πατέρα του να τα καθαρίσει. Ο Τζεπέτο του είπε πως θα του έφτιαχνε καινούργια πόδια και ρούχα για να πάει στο σχολείο σαν πραγματικό αγόρι, ενώ χρειάστηκε να πουλήσει το πανωφόρι του (ήταν τόσο φτωχός) για να του αγοράσει αλφαβητάρι.
Καθοδόν για το σχολείο, ο Πινόκιο άκουσε ωραία μουσική που ερχόταν από ένα κουκλοθέατρο. Πήγε να το παρακολουθήσει, πουλώντας το αλφαβητάρι του, και τελικά κατάφερε να γίνει μέλος της παράστασης εκνευρίζοντας τον θιασάρχη, ο οποίος αργότερα συγκινήθηκε με τις ιστορίες του Πινόκιο και τον άφησε ελεύθερο δίνοντάς του πέντε χρυσά νομίσματα. Ξεκινώντας για το σπίτι, ένας γάτος και μία αλεπού τον προσέγγισαν για να του κλέψουν τα νομίσματα, αλλά αυτός τα έκρυψε κάτω από τη γλώσσα του. Έτσι τον κρέμασαν σε μία βελανιδιά, για να περάσουν την επόμενη μέρα να του πάρουν τα νομίσματα από το στόμα. Για καλή του τύχη διασώθηκε από την Γαλάζια Νεράιδα που ζούσε εκεί κοντά. Όταν η νεράιδα τον ρώτησε για τα νομίσματα αυτός είπε ότι τα έχασε και τότε η μύτη του άρχισε να μεγαλώνει. Η νεράιδα του είπε γελώντας: «Να τι παθαίνεις όταν λες ψέματα!». Τότε ο Πινόκιο ζήτησε βοήθεια από τη νεράιδα για να γίνει πραγματικό παιδί και υποσχέθηκε να συνετιστεί και να γίνει υπάκουο παιδί.
Φεύγοντας από την νεράιδα συνάντησε και πάλι τον γάτο και την αλεπού που τον έπεισαν να φυτέψει τα νομίσματά του στην "κουτοχώρα" για να πολλαπλασιαστούν, και έτσι του τα έκλεψαν. Όταν έφθασε στην Τρελόπολη είπε το περιστατικό σε έναν αστυνόμο ο οποίος τον συνέλαβε. Στο μεταξύ ο γέρο-Τζεπέτο βγήκε στα ανοιχτά της θάλασσας να ψάξει για τον γιό του αλλά η βάρκα του βυθίστηκε στην καταιγίδα . Στην φυλακή το μόνο φαγητό για τους κρατουμένους ήτανε φλούδες αχλαδιών και έτσι ο Πινόκιο αποφάσισε να αλλάξει, μελετώντας το αλφάβητο. Όμως, στο κελί του συνάντησε ένα άτακτο παιδί τον Φυτίλη, με τον οποίο γίνανε φίλοι. Όταν βγήκαν από τη φυλακή, καθώς διασκέδαζαν πολύ, μετατράπηκαν σε γαϊδούρια.
Έπειτα, ενώ δούλευε ως γαϊδούρι, σε ένα τσίρκο στην Παιχνιδούπολη, ο Πινόκιο έσπασε το πόδι του και έτσι τον πέταξαν στην θάλασσα. Όταν έπεσε στο νερό μετατράπηκε σε μαριονέτα ξανά και ένα τρομερό σκυλόψαρο τον κατάπιε. Στην κοιλιά του σκυλόψαρου έκπληκτος είδε σε μια γωνιά τον γέρο πατέρα του να κλαίει. Λυτρωμένος πια έτρεξε στον γέρο-Τζεπέτο και αγκαλιάστηκαν συγκινημένοι, ενώ ο Πινόκιο του έλεγε πόσο είχε μετανιώσει για όλα τα λάθη του. Ύστερα βρέθηκαν στην θάλασσα και ένα ψάρι τους πήγε στην ακτή. Η Γαλάζια Νεράιδα που είχε παρακολουθήσει τις εξελίξεις, μετέτρεψε τον Πινόκιο σε πραγματικό αγόρι και έζησε ευτυχισμένος με τον γέρο πατέρα του.
     
Ποιός θα ήθελες να είσαι ; Μιλάμε για τους ήρωες της ιστορίας και τα παιδιά επιλέγουν αυτόν που τους αρέσει περισσότερο και αιτιολογούν την επιλογή τους
  • Ο Πινόκιο (ιταλικά: Pinocchio): άτακτη μαριονέτα που κερδίζει σοφία μέσω των περιπετειών που τον οδηγούν να γίνει πραγματικός άνθρωπος ως επιβράβευση για τις καλές του πράξεις.
  • Ο Μαστροτζεπέτο (ιταλ.: Mastro Geppetto): ηλικιωμένος, εξαθλιωμένος ξυλογλύπτης και δημιουργός (κατά συνέπεια πατέρας) του Πινόκιο. Φέρει μία κίτρινη περούκα με αποτέλεσμα να τον κοροϊδεύουνε τα παιδιά της γειτονιάς, πράγμα που τον ενοχλεί πάρα πολύ.
  • Ο Μαστραντώνης (ιταλ.: Mastro Antonio): ηλικιωμένος ξυλουργός ο οποίος βρίσκει τον κορμό που τελικά γίνεται ο Πινόκιο. Σχεδίαζε αρχικά να το κάνει πόδι τραπεζιού ώσπου αυτό φώναξε: «Πρόσεχε, σε παρακαλώ!». Τα παιδιά της γειτονιάς τον αποκαλούν "Κερασομύτη" εξαιτίας της κόκκινης μύτης του
  • Ο γρύλλος (ιταλ.: il grillo parlante): ένας γρύλλος που μιλάει και τον οποίο ο Πινόκιο σκοτώνει ενώ προσπαθούσε να τον συμβουλεύσει. Ο γρύλλος επιστρέφει αργότερα ως φάντασμα συνεχίζοντας να δίνει συμβουλές στον Πινόκιο.
  • Ο τρομερός θιασάρχης (ιταλ.: Mangiafuoco, δηλ.: αυτός που τρώει φωτιά): ένας πλούσιος θιασάρχης του κουκλοθέατρου "Η Μεγάλη Μαριονέτα". Έχει κόκκινα μάτια και μαύρη γενειάδα που φθάνει έως το πάτωμα και το στόμα του «μεγάλο σαν φούρνος, με δόντια σαν κίτρινους κυνόδοντες». Παρά την εμφάνισή του, όμως, ο τρομερός θιασάρχης δεν είναι κακός.
  • Ο αρλεκίνος (ιταλ.: arlecchino), ο πυγμάχος (ιταλ.: pulcinella) και η σινιόρα Ροσάουρα (ιταλ.: signora Rosaura): μαριονέτες του κουκλοθέατρου που αγκαλιάζουν τον Πινόκιο σαν αδερφό τους.
  • Η αλεπού και ο γάτος (ιταλ.: la volpe ed il gatto): άπληστα ζώα που προσποιούνται να είναι κουτσός και τυφλός αντίστοιχα. Οδηγούν τον Πινόκιο να παραστρατήσει, τον κλέβουν και προσπαθούν να τον κρεμάσουν.
  • Ο πανδοχέας (ιταλ.: l’ oste): συνεργάζεται με την αλεπού και τον γάτο και με διάφορα κόλπα στήνουν ενέδρα στον Πινόκιο.
  • Η Νεράιδα με τα Γαλάζια Μαλλιά (ιταλ.: la Fata dai Capelli Turchini): η Γαλάζια Νεράιδα είναι το πνεύμα του δάσους που διασώζει τον Πινόκιο υιοθετώντας τον αρχικά ως αδερφό της και έπειτα ως γιό της.
  • Η κουκουβάγια και το κοράκι (ιταλ.: la civetta ed la cornacchia): δύο διάσημοι γιατροί που διαγιγνώσκουν τον Πινόκιο.
  • Ο δικαστής (ιταλ.: il giudice): ο δικαστής-γορίλλας της Τρελόπολης.
  • Το ερπετό (ιταλ.: il serpente): ένα τεράστιο φίδι με ουρά που καπνίζει.
  • Ο αγρότης (ιταλ.: il contadino): τα κοτόπουλα του οποίου μαστίζονται από επιθέσεις αλεπούδων.
  • Το τρομερό σκυλόψαρο (ιταλ.: il terrible pescecane): έχει μήκος ενός μιλίου και καταπίνει αρχικά τον Τζεπέτο και έπειτα τον Πινόκιο.
  • Ο πράσινος ψαράς (ιταλ.: il pescatore verde): ένας πράσινος δράκος που πιάνει τον Πινόκιο στα δίχτυα του και προσπαθεί να τον φάει.
  • Ο Ρομέος (ιταλ.: Romeo): ο καλύτερος φίλος του Πινόκιο και ταραχοποιός. Είναι ψηλός και λεπτός και γι’ αυτό τον αποκαλούν "Φυτίλη" (ιταλ.: Lucignolo)
  • Ο αμαξάς/ο μικρόσωμος (ιταλ.: il conduttiere/l’ omino): ο ιδιοκτήτης της Παιχνιδούπολης.
  • Ο διευθυντής (ιταλ.: il direttore): ο σκηνοθέτης ενός τσίρκου.
  • Το αφεντικό (ιταλ.: il padrone): προσπαθεί να πείσει τον Πινόκιο να κρυφτεί μέσα σε ένα τύμπανο.
  • Ο τόνος (ιταλ.: il tonno): ένα ψάρι που είχε καταπωθεί από το τρομερό σκυλόψαρο και βοήθησε τον Τζεπέτο και τον Πινόκιο να φθάσουν στην ακτή.
  • Ο Τζιάντζιο (ιταλ.: Giangio): ο αγρότης που αγοράζει τον Ρομέο για γαϊδούρι.














  



Σάββατο 30 Μαρτίου 2013

Άνοιξη καλώς ήρθες !!!!

               Τα χελιδόνια   έφεραν  την άνοιξη και  τα δώρα της στο νηπιαγωγείο μας
Ακούγοντας  τη μουσική του vivaldi  άνοιξη προσπαθούσαμε να διαβάσουμε τις κάρτες με τα δώρα  για να τα κερδίσουμε και ....τα καταφέραμε, κάποιοι βέβαια με τη βοήθεια όλων μας .


 Στη συνέχεια την καλοσωρίσαμε  φτιάχνοντας , το όμορφο σπιτάκι της για να  βρουν τα χελιδόνια την παλιά τους τη φωλιά
να γεννήσουνε τ' αυγά 
 




  
Βάλαμε ψηλά τον ήλιο , σ' ένα σύννεφο - ουρανό μεγάλο
Τον τοίχο , τα παράθυρα,μια κόκκινη σκεπή.......

 Φωλιά για τα πουλιά.........
 
Το όνομά της γράψαμε   
 Γεμίσαμε το σπίτι με τα δώρα τα πολλά.........
 Βάλαμε και πρασινάδα για να ανθίσουν τα  λουλούδια ........
 Και  της τραγουδήσαμε όλοι μαζί
πολλά- πολλά  τραγούδια!!!
 


Μα δεν τελειώσαμε εδώ.......Συνεχίσαμε φτιάχνοντας πανέμορφα ανοιξιάτικα έργα  με κολάζ και ζωγραφική ( μικτή τεχνική )



Άνοιξη καλώς μας ήρθες !!!!








 











Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

Η κατάθλιψη στην παιδική ηλικία



Υπάρχει περίπτωση το παιδί της προσχολικής ηλικίας να εμφανίσει  κατάθλιψη;
Δυστυχώς ναι.

Η Παιδική κατάθλιψη είναι ο λόγος που το χαμόγελο χάνεται από πολλά παιδικά πρόσωπα. Τα παιδιά βιώνουν την κατάθλιψη με τρόπους ανάλογους με εκείνους των ενηλίκων, αλλά και με  συμπτώματα μοναδικά.
Πρέπει να διαχωρίζουμε  την παιδική κατάθλιψη από την κακοδιαθεσία και τις καθημερινές ανησυχίες που μπορεί να εμφανίσει ένα παιδί στην ανάπτυξή του. Δεν σημαίνει πως επειδή το παιδί δείχνει μελαγχολικό ή στενοχωρημένο, υποφέρει  από κατάθλιψη. Αν τα συμπτώματα όμως επιμένουν (για δυο εβδομάδες ) , το καθιστούν δυσλειτουργικό στην καθημερινότητα του και παρεμβαίνουν στις κοινωνικές του δραστηριότητες, στα ενδιαφέροντα, στην σχολική ή στην οικογενειακή ζωή του, τότε το παιδί υποφέρει από την ιατρική ασθένεια που λέγεται κατάθλιψη. Η κατάθλιψη είναι μια σοβαρή ασθένεια, είναι όμως θεραπεύσιμη.

Πως μπορούμε  να καταλάβουμε  αν ένα παιδί έχει κατάθλιψη;
Τα συμπτώματα της κατάθλιψης στα παιδιά ποικίλουν. Πολύ συχνά δεν προκαλούν την προσοχή μας, επειδή τα αποδίδουμε στις συναισθηματικές και ψυχολογικές αλλαγές που οφείλονται στην ανάπτυξη του παιδιού, με αποτέλεσμα να μην γίνεται διάγνωση και θεραπεία. Οι πρώτες ιατρικές μελέτες επικεντρώθηκαν στην «συγκαλυμμένη» κατάθλιψη, όπου τα παιδιά εκδήλωσαν παρορμητική συμπεριφορά και οργή. Ενώ αυτό μπορεί να συμβεί, ειδικά στα μικρότερα παιδιά, άλλα παιδιά μπορεί να είναι λυπημένα ή υποτονικά όπως ακριβώς και οι κ
αταθλιπτικοί ενήλικες.

Τα βασικά συμπτώματα της κατάθλιψης είναι η  μελαγχολία, αίσθημα απελπισίας και απότομες αλλαγές στη  διάθεση. Επίσης
Εκνευρισμός και θυμός
·         Λύπη και απελπισία
  • Συναισθηματική αναστάτωση
  • Δυσκολία οργάνωσης της σκέψης
·         Χαμηλή αυτοεκτίμηση
·         Μείωση βάρους
·          Αλλαγές στις διατροφικές συνήθειες, υπερφαγία ή ανορεξία
·         Μεταβολές στον ύπνο, υπερυπνίες ή αϋπνίες
·         Λεκτικά ξεσπάσματα ή κλάματα
·         Δυσκολία στην συγκέντρωση
·         Κόπωση και μειωμένη ενεργητικότητα
·         Ενοχλήσεις όπως πονοκέφαλοι, ή στομαχόπονοι που δεν θεραπεύονται με φάρμακα
·         Μειωμένες κοινωνικές δεξιότητες σε δραστηριότητες  στο σχολείο, στο σπίτι ή με φίλους, σε εξωσχολικές δραστηριότητες, χόμπυ
·         Διαταραχή στη μνήμη και στη συγκέντρωση
Σκέψεις θανάτου
·         Εμμονές σε ατυχήματα , άσχημα περιστατικά
·         Αποφυγή και απομόνωση
            Προσκόλληση  
            Δραστηριότητες με υπερβολική χρονική  διάρκεια
·         Νευρικότητα Συνήθως δεν εκδηλώνονται όλα τα συμπτώματα μαζί. Στην πραγματικότητα, μερικά από αυτά μπορεί να παρουσιαστούν κάποια στιγμή ενώ, κάτω από διαφορετικές συνθήκες ή σε διαφορετική χρονική στιγμή, μπορεί να παρουσιαστούν άλλα συμπτώματα. Παρόλο που κάποια παιδιά μπορεί να συνεχίσουν να λειτουργούν σχετικά καλά σε ένα ασφαλές περιβάλλον, τα περισσότερα παιδιά με σοβαρή κατάθλιψη θα παρουσιάσουν εμφανείς αλλαγές στις κοινωνικές τους δραστηριότητες, απώλεια ενδιαφέροντος στο σχολείο, χαμηλές σχολικές επιδόσεις και ίσως να αλλάξει και η εμφάνισή τους.


Τα κορίτσια που παρουσιάζουν κατάθλιψη έχουν την τάση να απομονώνονται και να μένουν σιωπηλά, απογοητευμένα και χωρίς καμιά σχεδόν δραστηριότητα.
Τα αγόρια, έχουν επιθετική και διασπαστική συμπεριφορά και απαιτούν προσοχή τόσο από τους γονείς τους όσο και από τους εκπαιδευτικούς τους ( Vandivort & Locke 1979) .Σύμφωνα με τα δεδομένα του Εθνικού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγείας ( ΝΙΜΗ ) των ΗΠΑ η αιτία της κατάθλιψης  βασίζεται σε πολλούς παράγοντες :

Γενετικοί παράγοντες 
Υπάρχει αυξημένος κίνδυνος εμφάνισης κατάθλιψης, όταν υπάρχει οικογενειακό ιστορικό της ασθένειας.
Βιοχημικοί παράγοντες
‘Άτομα με κατάθλιψη παρουσιάζουν σημαντικές δυσλειτουργίες ορισμένων εγκεφαλικών χημικών ουσιών, των νευρομεταβιβαστών, όπως η σεριτονίνη και η νορεπινεφρίνη.  Δεν είναι ακόμα γνωστό αν οι  βιοχημικές διαταραχές    της κατάθλιψης είναι γενετικές και κληρονομούνται ή αν είναι αποτέλεσμα άλλων παραγόντων, όπως είναι το στρες, οι τραυματικές εμπειρίες, η ασθένεια ή κάποιος άλλος περιβαλλοντικός παράγοντας ( Τσιάντης , 2001 ).
 Περιβαλλοντικοί και κοινωνικοί παράγοντες
Απώλειες σημαντικών ατόμων, μια δύσκολη διαπροσωπική σχέση, έντονα οικογενειακά προβλήματα ή σημαντική αλλαγή στη ζωή του ατόμου  αποτελούν παράγοντες που συμβάλλουν στην εμφάνιση κατάθλιψης.
 Ατομικοί και ψυχολογικοί παράγοντες
Η κατάθλιψη στα παιδιά είναι συνήθως το αποτέλεσμα του συνδυασμού γενετικής προδιάθεσης, προβλημάτων των πρώιμων αναπτυξιακών εμπειριών και έκθεσης σε πιέσεις, εντάσεις και άγχος. Κάποτε όμως τα καταθλιπτικά σύνδρομα στα παιδιά μπορεί να είναι συνέπεια επιπλοκών σωματικών ασθενειών όπως ιογενών λοιμώξεων που μπορεί να  συμβαίνουν ταυτόχρονα  με σύνδρομα κούρασης. Πολλά παιδιά με κατάθλιψη υποφέρουν σιωπηλά. Τα συμπτώματα περνούν απαρατήρητα διότι η κατάθλιψη στα παιδιά έχει τάση να ξεκινά με ύπουλο τρόπο και διότι η ένταση των συμπτωμάτων τους έχει την τάση να αυξομειώνεται ( Kalb & Raymond, 2003 ) .Ακόμη ένας λόγος για τον οποίο η κατάθλιψη στα παιδιά μπορεί να περνά απαρατήρητη είναι ότι το βάρος των ευθυνών τους είναι μικρότερο από αυτό των ενηλίκων, με αποτέλεσμα η μείωση της αποδοτικότητας τους να είναι λιγότερο εμφανής. Παράλληλα τα συμπτώματα κατάθλιψης πιθανόν να  μπερδευτούν  με άλλες παθολογικές καταστάσεις που ίσως να συνυπάρχουν όπως διαταραχές της συμπεριφοράς και υπερκινητικότητα ( Weissman et. al. , 2006 ) .
Παιδιά με κατάθλιψη και Δ. Ε. Π. – Υ. ( Διάσπαση Ελλειμματικής Προσοχής – Υπερκινητικότητα ) είναι πιθανό να παρουσιάσουν ως ενήλικες,  πολύπλοκες  συμπεριφορές , σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από άτομα που παρουσιάζουν μόνο κατάθλιψη ( Κάκουρος & Μανιαδάκη , 2004, σ. 213, Watkins, Brynes & Preller, 2006 ). Τα καταθλιπτικά παιδιά συχνά έχουν καταθλιπτικούς γονείς Η διάγνωση της κατάθλιψης θα πρέπει να γίνεται από ειδικό προσωπικό των Ιατροπαιδαγωγικών Κέντρων ή των ΚΕ.Δ.Δ.Υ.
Αντιμετώπιση
Ψυχοθεραπευτικές παρεμβάσεις
Η κατάθλιψη αντιμετωπίζετε. Η αντιμετώπιση και η θεραπεία της παιδικής κατάθλιψης περιλαμβάνει συμπεριφοριστική και γνωσιακή θεραπεία. Η παρέμβαση στα παιδιά με κατάθλιψη περιλαμβάνει εκπαίδευση των παιδιών στην επίλυση προβλημάτων και βελτίωση των ικανοτήτων συνεργασίας. Επίσης προσανατολίζεται στο να βοηθήσει το παιδί να ανεβάσει το επίπεδο δραστηριοτήτων του και να συμμετέχει σε ευχάριστα γεγονότα. Τα παιδιά με κατάθλιψη μπορούν να ωφεληθούν επίσης με εκπαίδευση σε κοινωνικές δεξιότητες ( Μαλικιώση – Λοίζου, 2001 ) .
 Ψυχοπαιδαγωγική αντιμετώπιση : Ο ρόλος και οι δυνατότητες του σχολείου
Το σχολείο πρέπει να διευκολύνει την πρόληψη, την αναγνώριση και την αντιμετώπιση της παιδικής κατάθλιψης. Η αποτελεσματική παρέμβαση θα πρέπει να περιλαμβάνει συνεργασία μεταξύ σχολείου οικογένειας και φορέων
Τεχνικές προσέγγισης
Xωρίς κριτική και σχόλια για τη λεκτική ή μη συμπεριφορά για την οποία ανησυχούμε, μπορούμε να πούμε : « έχω παρατηρήσει ότι δείχνεις θλιμμένος/η εδώ και κάμποσες μέρες  .
  • Παρωθούμε το παιδί να μας μιλήσει για τα συναισθήματα του : πες μου τι τρέχει
  • Προσπαθούμε να μπούμε στη θέση του παιδιού και σεβόμαστε τα συναισθήματα του.
  • Επιτρέπουμε στο παιδί να μιλήσει περισσότερο από εμάς. Αποφεύγουμε να το διακόπτουμε.
  • Αποφεύγουμε  σχόλια που θα το κάνουν να νοιώσει ντροπή όπως :  έχεις ό,τι θες. Τι είναι αυτό που σε κάνει να  νοιώθεις θλίψη ;
  • Υποβάλλουμε μία ερώτηση κάθε φορά και περιμένουμε την απάντηση του, δεχόμενοι ήρεμα και τη σιωπή του.
  • Αποφεύγουμε να κάνουμε διάγνωση και να δίνουμε συμβουλές ή να εκφράζουμε την ανησυχία μας ή να είμαστε καθησυχαστικοί του τύπου : είμαι με το μέρος σου και θα το περάσουμε μαζί αυτό  .
  • Μοιραζόμαστε μαζί του τα συναισθήματα που μας γέννησε ένα βιβλίο, μια ταινία ή και ένα παιχνίδι με στόχο να ξεκινήσουμε διάλογο.
  • Βοηθάμε το παιδί να καταλάβει ότι υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι να αναλύσει τα συναισθήματα του. Συζητάμε τις επιλογές. Του δίνουμε λύσεις, για να διευθετήσει ένα πρόβλημα που μπορεί να έχει.
  • Αναπτύσσουμε ένα πλάνο δράσης ΄ . Τι επιθυμεί το παιδί να κάνει ; Σε τί μπορούμε εμείς να δεσμευτούμε ; Πότε εμείς οι δυο θα ξαναμιλήσουμε ;
  • Η επικοινωνία, η αγάπη, η αποδοχή των συναισθημάτων του παιδιού, καθώς και η αναγνώριση του κουράγιου του να μιλήσει για δύσκολα πράγματα είναι το κλειδί της ανάπτυξης κλίμακος εμπιστοσύνης.
  • Η υπομονή μπορεί να αποτελέσει το καλύτερο εργαλείο, όταν έχουμε επαφή με ένα παιδί που υποφέρει από κατάθλιψη.
  • Παίρνουμε πάντα πολύ σοβαρά υπόψη μας τα σχόλια ενός παιδιού σχετικά με την αυτοεικόνα του
  • Η πολύ καλή επικοινωνία με την οικογένεια του παιδιού που υποφέρει από κατάθλιψη μας βοηθάει να εξοικειωθούμε με τις συνθήκες που επικρατούν στο σπίτι του παιδιού.
  • Χρησιμοποιούμε στρατηγικές και τεχνικές μάθησης τέτοιες, που θα κινητοποιήσουν το ενδιαφέρον τους και θα ενεργοποιήσουν τα κίνητρα τους.
  • Προσπαθούμε να οργανώσουμε ευχάριστες δραστηριότητες κατά τη διάρκεια της μέρας.
  • Επαινούμε αυτά τα παιδιά συχνά, όταν τα καταφέρνουν.  Αποφεύγουμε την κριτική, καθώς αυτά τα παιδιά έχουν την τάση να εστιάζουν σε ότι κάνουν με λανθασμένο τρόπο ( Greenberg et. al. , 2001 ) .

Πηγές:  Μαίρη Γεωργιάδου Γονέας, Παιδαγωγός
Αντιγόνη Λεμπέση Γονέας, Παιδαγωγός
                  

 E phsyhology